Hazal Yalın
Bu haftaki seçkide iki makale var. Tamamen farklı kulvarlarda ama ikisi de son derece değerli.
Eski bir Sovyet muhalifi olan Sergey Kurginyan, Sovyetler Birliği’ne olan özlemini, üstelik Sovyet düzeninin kaçınılmazlığını vurguluyor. Kurginyan’ın sözleri, yarattığı siyasi hareketin gücü son derece sınırlı olsa da, Rusya’da yaygın kabul gören ve giderek yaygınlaşan bir görüştür.
Kurginyan tiyatro yönetmeni, siyaset bilimci, “Sut vremen” (Zamanın Özü) hareketinin başkanı. Oldukça çok yönlü: jeofizikçi, matematikçi, oşinograf. Kendisi hakkında birkaç not daha almak için Türk okurların daha aşina olacağı İngilizce kaynaklara baktım. Ancak “muhafazakar” olarak biliniyordu. Rastgele bir ülkede muhafazakarlar ve ona karşı “reformcular” olduğunu varsayan bu açıklama doğru değildir. Bu nedenle: “reformizm” ilericilik çağrışımına sahiptir, bu tonu eklemek için kullanılır; Muhafazakârlık ise hayatın akışına karşı direnişi, “gericiliği” simgeler. Ancak bu varsayımsal ve yüzeysel varsayımlarla ilerici ve gerici belirlenemez. Neoliberal soygun ve yağma, “korunanları” yok ettiği için ilerici değildir ve korunan, yıkıma direndiği için muhafazakar değildir.
Pavel Salin, Kurginyan’a kıyasla oldukça genç. Siyaset bilimci, Rusya Finans Üniversitesi Siyasi Araştırmalar Merkezi direktörü. Solcu vatansever ittifakları destekleyen Nakakune de (kişisel görüşlerinin Nakanune’nin duruşuyla tamamen örtüşmediğine inanmak için nedenler var) Putin’in federal parlamentodaki konuşmasını ve ÇKP MK Politbüro üyesi Van I’in Moskova ziyaretini ve olası ekip kararlarını değerlendiriyor.
“İkiniz de Ostrovsky ve Solzhenitsyn misiniz?”
Bir yıllık özel askeri harekât bana öyle geliyor ki, bize en değerlisi, hala anlamak istemediğimiz bir şey öğretti: 1991’de başımıza gelenler, değerlendirilirken değerlendirilmemeli. Genel olarak Sovyet ideolojik veya ekonomik sistemindeki eksikliklerin ve diğer faktörlerin bugün oldukça şüpheli sayılması gerektiği.
Bunlar o zamanlar bana şüpheli geliyordu. Merak etmeye devam ettim: nasıl bu kadar muhafazakar oldum? 1938’de dedemi vurdular, SBKP de beni yargılıyordu; resmi muhalifler kadar şiddetli değildi ama yine de zulüm vardı; Ben kendim radikal reformlardan yanayım. Öyleyse nasıl muhafazakar oldum?
Sana nasıl olduğunu anlatacağım. Açıkçası. Sadece anlamak gerekir ki, SSCB-Rusya adını taşıyan yapıya ve onun ideolojik dolgusuna ne kadar yaklaşırsanız yaklaşın, bu yapı çöktüğünde altında halklarımız ve insanlık da vardı. Nokta!
Yıkılmasına izin verilmemeliydi. Yok edilmemesi için her şey yapılmalıydı! Ne kadar çürük olduğu, nasıl yaklaştıkları önemli değil; Hiçbir şekilde yıkılmasına izin verilmemeliydi. Bu ilk.
İkincisi, içeriği ne kadar şüpheli olursa olsun, özünde hiçbir şekilde şeytani değildir. Bu yapının birçok yönünü belirleyen şey, Batı’nın bizden şiddetle nefret etmesi ve hangi nitelikte olursak olalım bizi yok edecek olmasıdır. Bu nedenle ağır, rahatsız edici, gereksiz görünen bazı şeylere başladığımızda keyifli bir hayattan başlamaz çünkü insan şiddetli bir dönemin gelebileceğini hisseder ve bu dönemde tüm bu ağır ve gereksiz şeyler en çok da bu ağır ve gereksiz şeylere dönüşecektir. değerli şeyler. Yani müfreze bölümleri, çift fonksiyonlu fabrikalar, yedek üretim, büyük seferberlik yedekleri, büyük askeri harcamalar vs. Bütün bunları eleştirmek ve bütün bunlara ne gerek var demek bir bakıma çok kolay. … Ama başka bir açıdan bakıldığında bu son derece gerekli görünüyor. …
Yani eğer öyleyse 21. yüzyılda nasıl yaşayacağız? [SSCB’nin çöküşünden sonra mı?] …
İçmeye devam edersen karaciğer sirozu olursun. Hastaneye gidiyorsun, yıkayıp temizliyorlar, “Bir daha olursa seni kurtaramayız” diyorlar. …
Tamamen başka bir şey yapmalısın. Batı senden bu kadar nefret etse, bu nefret birleşse, dünyanın geri kalanı hareket etse, sen nasıl yaşayacaksın? Yani hayatta kalmak için?
Ağır ve hantal Sovyet ekonomisini yöneten, pek çok özelliğiyle şüphe uyandıran dedelerimiz belki bir konuda haklıydı?
Belki de çok büyük askeri harcamalara dayalı bir hayat kurmak ve bu askeri harcamaları ağırlıklı olarak ülkemizin ortak kalkınma davasına hizmet edecek şekilde davranmak gerekiyor?
Belki de, sonuçta ordu da dahil olmak üzere, tabakalaşmaya benzer tabakalaşmaya büyük ölçüde güvenmeliyiz?
Belki de gençleri farklı bir şekilde hazırlamak gerekiyor? Ama bu olmaz.
Rus müfredatında Korçagin’in anlattığı “Çelik nasıl sertleşti?” diye kulağımın ucuyla duydum. Aynı zamanda Solzhenitsyn’in “GULAG Takımadaları”na da giriyor. Sorun Solzhenitsyn’in Sovyet düzenini eleştirmesi değil. Sorun şu ki banderamenleri yaladı. Bu ilk. İsveçliler Poltava’yı kaybettikten sonra, akılla yönetilen hoş bir ülke haline geldi. Ve kazandık ve büyük bir imparatorluğa dönüştük.
Bunu çocuklarımıza öğretmeye devam mı edeceğiz? Bazıları komünizmin ne kadar korkunç olduğunu anlatmak istiyor diye mi? Açıklamama izin ver!
Komünizmde pek çok şeye önem veririm, “zorunluluklar krallığından özgürlükler krallığına”, insanın yüceltilmesi gibi kavramların çok değerli olduğunu düşünüyorum ama Suslov hakkında o kadar çok şey söyleyebilirim ki bugün yaşayan hiç kimse anlatamaz. Sen. Devam edeyim mi?
Konu o değil. Soru, savaşı kaybetmemiz gerekip gerekmediğidir. Peki seferberlik ilan ettiğimizde ilkokul öğrencilerine savaşı kaybetmeyi nasıl öğreteceğiz? Kaybettiğimizi mi ilan ediyoruz? … (S. Kurginyan / süt vremen,23 Şubat)
‘Biden, Van İ, Putin’in konuşması, kadro siyaseti ve beklentileri’
Konuşmada Biden’ın Kiev ziyaretine tepki belliydi, bu konuşmanın yapısından da anlaşılabiliyor, dış politikaya metin boyunca geniş yer veriliyor, başlangıçta batıya karşı klasik suçlamalar var, bu muhtemelen böyledir. gündem nedeniyle genişletildi. Ancak Putin sonunda jeopolitik sorunlara yöneldi ve START III anlaşmasına üyeliğin dondurulduğunu açıkladı. Bu, metnin kompozisyonu açısından tuhaf görünüyordu, görünüşe göre bu son kısım son anda yazılmış ve Biden’ın ziyaretine, batılı cumhurbaşkanlarının Münih’teki konuşmalarına bir tepki. Kremlin elini kaldırmaya çalışıyor. Ancak prensipte bu karar yeni bir şey içermiyor. Kremlin sözcülerinin çeşitli düzeylerdeki argümanlarında nükleer silahların kullanıldığı, en azından geçen yazdan beri duyuluyor, ancak tüm bu çıkarımlar artık yasal bir formülasyona kavuştu.
Biden’ın Kiev ziyaretinin ardından Çin’in “baş diplomatı” Van I’in Moskova ziyaretine gelince, burada Ukrayna lehine bir asimetri hemen göze çarpıyor, çünkü Biden değil Dışişleri Bakanı Blinken Kiev’e gidip bir- on-one ifadeleri, bu başka bir seviye olurdu. Çin liderinin değil, Çin “dışişleri bakanının” özel askeri harekatın yıldönümünde Rusya’ya gelmesi, Batı’nın Kiev’e verdiği destek düzeyine karşı Çin tarafının asimetrisini gösteriyor ve buna atıfta bulunuluyor. Rus propagandasında Çin’in direği olarak. Çin’in Moskova ziyareti sırasında yayınladığı barış girişiminde, tüm ülkelerin egemenliğine ve toprak bütünlüğüne saygı gösterilmesi ve BM kurallarına riayet edilmesi; Bu durumda Kremlin’in tepkisini beklemek gerekiyor. Her halükarda 21 Şubat’ı bir adım öteye koyarsak, ABD başkanı Kiev’i ziyaret etti ama Çin lideri Rusya’yı ziyaret etmedi.
Bilgi alanını beklentilerle doldurmak Cumhurbaşkanlığı yönetiminin işidir; bu sefer Putin’in federal parlamentoda yapacağı konuşmada ne söyleyeceğine dair çeşitli meseller uydurdular. Köpüğü şişiriyorlar, sonra sönüyor. Siyasette ana akım her yıl farklı oluyor, o yüzden başka dedikodular atıyorlar. Bugün ana akım Ukrayna’daki durumdur; böylece jeopolitik kararlarla ilgili söylentiler yayıldı. Ancak bunların sadece söylenti olmadığını belirtmek gerekiyor. Fırsat çatalı daralırken, Putin’in çığır açan kararlar alması kural haline geldi ve çeşitli seçenekler fiyatlandırılıyor. Açıkça ortaya atılan şey yüzde 100 saçmalık değil, sadece Putin’in düşünebileceği ancak yapmamaya karar verdiği bazı olası seçeneklerin oldukça çarpıtılmış bir projeksiyonu.
Eski Sovyet cumhuriyetleri veya kendi kendini tayin eden devletler, Güney Osetya, Transdinyester, Abhazya, Beyaz Rusya’nın birleşeceği bilgisi atıldığında, gerçekte sadece Transdinyester bir olasılıktır. Abhaz seçkinleri hiçbir kural altında Rusya’ya katılmayı kabul etmiyor, Güney Osetya ile bu daha kolay, düşük olasılıklı bir senaryoydu ama yine de mümkün.
Olmayan iç politika ve işçi değişikliklerine gelince, bunlar asla konuşmalarda fiilen duyurulmuyor. 2020 yılında Putin en somut konuşmalarından birini yaptığında bile reform konuşmasında anayasa açıklandı, işçilerin değişimi de aynı gün gerçekleşti ama konuşma kapsamında değil ondan sonra gerçekleşti. Bunlar anlatının sadece iki bileşenidir. Burada da olan buydu: konuşmada herhangi bir takım kararı beklenmemeli, ancak seçkinler birkaç gün içinde konuşma bağlamında rotasyon bekliyor. Seçkinler, Rus siyasi sisteminin yeni döneme geçişi sorunuyla da ilgileniyorlar; Putin sadece seçimlerin programa göre yapılacağını duyurdu, ancak her zamanki gibi somut bir şey yok. (P. Tuzlu / nakanune,21 Şubat)
